O książce: 2012 / Liryczno-filozoficzna proza ​​konfesyjna o tym, co soteriologiczne - czyli o tym, kto, co i jak zostało ocalone, lub próbował to zrobić (jak w przypadku relacji Kobrynia z jazzem) w późnych czasach sowieckich, o „Reg Time” Doktorowie i „Prześladowcy Cortazara” Aksenowa oraz o stopniowym życiu (eliminacji) przez pokolenie autora obraz Zachodu, jako obraz swobodnie toczącego się, pełnokrwistego życia. Aksenow po „Cały czas bez przerwy”, znajdując się po latach w tej samej Ameryce, napisał „W poszukiwaniu smutnego dziecka”, a Kobryń napisał tę prozę – „Zachód, na który teraz patrzę z okna siedemdziesiątego szóstego, stał się stosowanym namiastką nieco rosyjskiego życia lepszego niż tu i teraz, czyli namiastką byłej sowieckiej przyszłości. Tylko dla Rosjanina znajduje się on dwie do trzech godzin drogi od swojego „tutaj”. Ten, dla którego „tutaj” jest ostatecznym punktem lotu, również jest tego pozbawiony. Stąd moja melancholia.” „Melancholia post-sowieckiego człowieka” – pomyślałem w stylu Teptelkina, schodząc wąskimi schodami autobusu (schody londyńskiego piętrowego autobusu – S.K.) „ma swoje źródło w połączeniu dość łatwych osiągalność (w wielu przypadkach społecznych) tego, czego się chce i brak zrozumienia, dlaczego jest to konieczne i do czego powinno prowadzić. Jego przeszłość to fantazmatycznie nieudana sowiecka przyszłość, a on, zatomizowana istota z minimalną solidarnością społeczną, a nawet antropologiczną, nie jest w stanie wymyślić własnej przyszłości».